The corner office

രാജ്യത്തെ മുന്തിയ ബാങ്കിൻ്റെ ഹെഡോഫീസിൽ വച്ചാണ് ആശാനെ പരിചയപ്പെടുന്നത്‌. 

ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ വേറിട്ട് നില്ക്കാനുള്ള tendency കാരണം മുതലാളിമാർ മൂലയ്ക്കുള്ള ഓഫീസിലേക്ക് ഒതുക്കി (the corner seat). 

വീമ്പു പറച്ചലിൻ്റെ ഇടയിൽ നിന്ന് മാറിയതിൻ്റെ സമാധാനത്തിൽ അവിടെ പോയപ്പോളാണ് ആശാൻ അവിടെയിരിക്കുന്നു. ആരെയെങ്കിലും സംസാരിക്കാൻ കിട്ടിയ സന്തോഷം പുള്ളിക്കും, കഥ കേൾക്കുന്ന സന്തോഷം എനിക്കും

കമ്പ്യൂട്ടർ നമ്മടെ കൈവെള്ളയിൽ ഒതുങ്ങതിനു മുന്നേ, നമ്മളുടെ മടിയിൽ ഇരിക്കുന്നതിനും മുന്നേ, വീടുകളുടെ മേശയിലും internet cafe യിലും വരുന്നതിനും വളരെ മുന്നേ ആശാൻ ബാങ്കിൽ ജോലിയ്ക്ക് കയറിയതാണ്. അന്ന് transaction data സൂക്ഷിശിച്ചിരുന്നത് ledger എന്ന് പറയുന്ന ഭീമൻ പുസ്തകങ്ങളിലാണ്. Ledger കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് പ്യൂൺ അല്ലെങ്കിൽ Messenger എന്ന category ൽ പെട്ടവരാണ്. മിടുക്കരായ Messenger ഉണ്ടെങ്കിൽ ഓഫീസർമാർക്ക് ദിവസവും സമയത്ത് കണക്ക് കൃത്യമാക്കി വീട്ടിൽ പോകാം. ഇവർ പണിമുടക്കിയാൽ ബാങ്ക് അടച്ചിടാനേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ

കാലം മാറി. Ledger ൽ നിന്ന് ബാങ്ക് Computer യുഗത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് കുതിച്ചു. അതിൽ നിന്ന് ഇന്ന് മേഘങ്ങളിലേക്കും (cloud banking). ലെഡ്ജറുകളാകട്ടെ അലമാരയിലേക്കും പിന്നെ ആക്രിക്കടകളിലേക്കും യാത്രയായി. അങ്ങനെ ഈ 'മെസഞ്ചർമാർ' പയ്യെ irrelevant ആകാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടി പിടിക്കലും തപാൽ ഒട്ടിക്കലും എന്നിങ്ങനെ ജോലികളിലേക്ക് നീങ്ങിയതോടെ ഇവർ പലരും ബ്രാഞ്ചിൻ്റെ മൂലകളിൽ ഒതുങ്ങി. അങ്ങനെ ഒരു മൂലയിൽ നിന്നാണ് ആശാനെ കിട്ടുന്നത്. രണ്ടു വർഷത്തോളം കഥ സെഷൻസ് തുടർന്നു.

ഞാനിദ്ദേഹത്തെ ഓർക്കാൻ കാര്യം അടുത്തെയിടെ കണ്ട ഒരു ഹിന്ദി സിനിമയാണ് - 'Kamyaab'. ഒരു veteran Film artist മനസ്സിലാക്കുന്നു താൻ ഇതുവരെ 499 സിനിമയിൽ അഭിനയിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്. അത് 500 ആക്കാനും തൻ്റെ അഞ്ഞൂറാമത്തെ പടം memorable ആക്കാനും ഒരു മോഹം. അങ്ങനെ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം സിനിമയിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ പുള്ളി മനസ്സിലാക്കുന്നു ആ മേഖല ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന്. തുടർന്നുണ്ടാവുന്ന struggles ആണ് കഥ.

ബന്ങ്ങൾ വരെ monetize ചെയ്യപ്പെട്ട ഈ കാലത്ത്, irrelevant/obsolete ആയി പോകുന്ന ധാരാളം പേരുണ്ട് നമ്മുടെ ചുറ്റും. പ്രായം മാത്രമല്ല അതിന് Factor. നമുക്ക് നിയന്ത്രിക്കാൻ പറ്റാത്ത പലതും അതിൽ കാണാം.

പണ്ട് ഒരു പ്രമുഖ IT കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയുമ്പോ കണ്ടിരുന്ന ഒരു മനുഷ്യൻ ഉണ്ട്. പ്രായം നാല്പത് വയസ്സിന് മുകളിൽ വരും. He was recruited for a particular project specialising in a niche technology. Unfortunately as soon as he came in the project was shelved.  തൻ്റെ പകുതി പ്രായമുള്ള ' colleagueട' ആയി മിംഗിൾ ചെയ്യാൻ പാടുപ്പെട്ട ആ മനുഷ്യൻ രാവിലെ തൻ്റെ സിസ്റ്റത്തിൻ്റെ മുന്നിൽ വന്നിരുന്നിട്ട് ഒരു deodarant പൂശും. ആ deo ടെ സുഗന്ധമാണ് പുള്ളി വന്നതിൻ്റെ signal.

ഇന്നു ആ deo വാസന അവിടെ ഉണ്ടോ ആവോ?

Opening Up

It was Arts fest in college. Guys were all ganged up and high on adrenaline. Their chief objective was to boo down anything and everything moving on the stage. Then the announcement came up for the Dance by Tony. We were surprised. We didn’t know the tall, shy Tony could dance. ‘Dance’ items were reserved for the exclusive gang and here comes Tony. The curtains opened to Tony in a shiny glittering outfit. He started swaying his body like a Snake and I was impressed. Sadly the silence turned to boos in a few minutes. In the next few days the discussion in the college was on how he managed to show the guts. I realized the Boos came not because the dance was bad, rather he had the guts to do a ‘feminine’ dance routine. Years later, I read in a news media that he became one of the Malayali IT professional to come out in the open and profess his homosexuality.

We, as Malayali breed, is a proud lot. We have to be cajoled to get in front of a mic or speak in a gathering or shake a leg. Still without much hesitation we would judge, find faults, get sarcastic and laugh at anyone in front of the mic. 

This ‘shyness’ reflects in every walk of life- social, political, economic,arts and even family. Rather than defining it as ‘shy’ I would rather say our society has set some rigid guidelines or framework on how people have to react and behave to various scenarios and platforms. Anything outside the guidelines are considered ‘different’, ‘rebel’, or even ‘abnormal’. The influence of patriarchy would have been a primary reason to ‘conform’ or to ‘protect’. Added to that there Kerala population was blessed with plenty of opportunities when the Gulf boom opened up. So if you simply stay put and ‘conformed’ to the standards your distant uncle would take you to the Arab lands. In other words you would be taken care of. 

This became all the more evident in our movie-land where movie after movie raised the feelings of deja-vu but were still welcomed. Heroes were meant to play their roles keeping in mind of their ‘image’. Cinema decayed itself to the point of promoting machoism and misogyny. Alarm bells went ringing when the likes of Shakeela started to be compete with the macho heroes. That turned out to be the curve for Malayalam Cinema.

It is not just in the acting department , which was dominated by monotony. My friend shared a few songs sung by someone and then I realized how our great singer, who is compared to Gandharva, is a boring singer sans any emotion. But he set a framework which countless others followed which derided us of any variation in the renditions. 

Moving over from Cinema, most of the Malayalis were reluctant to admit their wealth or to flaunt it. It was considered cheapness or arrogance. We preferred smaller homes, cars and average-guy outfits. We preferred it in Bank Deposits or in acres of Land.

Moving closer to home it was rare to see Husband and Wife getting cosy Or a Brother showing his love for his sister. I remember the Church ‘Youth’ camps where the older couples had to be persuaded and cajoled to dance.

Back in my school days a guy and girl had no reason to talk to each other, unless they were lovers. Nevertheless walking together or a simple date would have been equivalent to sex.

Walking back to final years in college, when the multi nationals made sure you don’t have to go job hunting after college, a friend of mine wasn’t lucky enough to get a job. He packed his bags to Bangalore where he found someone from North to marry. It was a rare feat back then and he religiously started posting poems along with recipe of Dal Curry he made for his wife. We the old guys’ gang ridiculed him only to get ‘blocked’. But when the chronic Bachelor of the gang got married recently and started posting recipes of fish fry, I realized we had missed the bus. 

What made us change? It is possibly the economic opportunity slowly drying up and we having to really cry out for the small blessings. Years ago we had this Manager in our organization who found particular enjoyment in making his friends email the Chairman of the organization about the ‘wonderful service’ he was rendering them. As per the protocol the Chairman’s office forwarded to the bosses commending the performance. The whole thing was a matter of joke back then. Today things have taken a U-turn with every other Branch Managers making a scripted video on how kind and loving they are. I even see people writing poems on each other as a part of well planned ‘I scratch your scrotum, you scratch my clitoris’

This change in economic reality reflected in our houses as well. We started having to tell our children and spouses how much we love them. I don’t remember a single birthday being celebrated in my childhood. Today forgetting a birthday is considered equivalent to unfaithfulness or lovelessness. I heard a lady worrying loudly on buying Gold jewellery for the birthday of the neighbour’s 3 year old daughter.

As we slowly climb down from the high branches, it is time we realize that people turning overnight stars in Youtube and Tik Tok isn’t the end of ages. It is just that the space have opened up for more people. We need to get out of the cages of insecurity and open ourselves to appreciate the variety around us.

Seeking validation

Around this time of last year, I dumped my only full sleeve shirt in the dustbin. It was not torn or unusable. I had brought it the year before to wear it at the annual promotion interviews. Last year was the second time I got rejected. This year, when I missed the bus again for the third time I had nothing left to throw off the drain. 

As the pain and humiliation subsided, there was a feeling of cool soothe. it is said that the pain reduces after each blow. You enter into a perpetual state of existentialism and wait for the ‘greater good’ from the heavens above.  

10 years ago as I joined this institution a senior person told me, ‘You are not meant for this place.’ He didn’t mean to chide me but stated this as a matter of fact. Every April as I wait for the selected list of promotees with a pumping heart and browse down the list to find that my name has been left out this year as well, the words of that man rings like an oracle. The small man as I am, it leaves me with abject morbidity to see people below me, climb up the ladder. 

Validation is all that I have been yearning for, all my life. Right from parents to teachers, classmates, friends, colleagues and the bosses. I yearn for those little ‘Congrats’ messages with emoticons of flowers and claps and thumbs up. But I am not sure if to seek validation in a job you don’t like by people who hardly like you is the redemption I wish for. I have boasted myself of being ‘different’ and ‘rebellious’. That might have been a way of seeking attention but the world knows no greater stupidity. The system weeds out the ‘different’ and the ‘rebellious’. Those who claim to have climbed the ladder while being ‘different’ are no better than pimps for the system.

One of my worst fears has been of obscurity. That I will fade out of this world, unheard and unknown. Perhaps that is why I have been yearning for the validation. The affable Punjabi guy, who was roomed with me during a training program told me’ Either you have to reach the top or don’t even bother.’

Perhaps its time I learn not to bother.

The world that changed in two weeks

Back in 2008 when I started blogging, I had promised myself to do 2 blogs a month. It was crazy 2 years until I started working in a place that ate your brains in lieu of salary. It has been crazy 10 years until the lockdown gave us a welcome time to sit down at home and enjoy the sunset. There was this urge to get back to writing along with reading. Then a long lost friend came in, who caressed my thoughts and gave the kick that resulted in a writing spree. It is the feeling when you are trapped in a endless black hole and someone comes into push you out.  


The Kerala Government came up with campaign, which rightly named ‘Break-the-chain’. Over the past few weeks, the humanity has seen many links of the chain being broken and new links being built. 


When the boss announced the one day curfew on a Sunday, I felt a tug in the heart. Although I have been emotionally detached from the Church for the last five years, being forced to stay out on a Sunday and that too on the lent season can be emotionally touchy. But then the lent season went off peacefully, so did the Hosanna and the Easter. No one died of not celebrating the Holy communion. But then it was high time the Churches modified its practice of celebrating the ‘communion’. 

Everyone knew there was a communion of spittle, but since the ritual was too holy to be modified no one really bothered. Now what common sense couldn’t alter, the virus may. Infact religion has been creeping into science, polity, arts, literature and every other aspect of human life. This one, invisible virus may have broken (or atleast rattled) the chain. 


People started learning that the ceremonies, functions and festivals could be done with minimal attendance and little ‘noise’. A few weeks ago the representatives from nearby temple came to visit. The temple used to do a well-known festival every year gathering thousands of people all over the state. This year they had to drop the plans soon after making a hefty advance payment. The faithful were no longer interested in making the donations and the usually-rich Temple Trust ended up in huge debts. 


Our big fat weddings became small calorie-free ones. 5 years ago I struggled to match the ‘in-flow’ to the ‘out-flow’ during mine and ended it up at 10.00 lacs( average wedding cost for a Trivandrum Christian). Today it has trebled the cost, with most of the spending on materials you won’t be using ever in your life again. It was beyond any logic to burn up the entire life savings and earning a debt on a single day. Moving on the penchant for celebration increased with people finding all sorts of excuse to eat poorly cooked food loaded with carcinogens. 


As the chains started shaking so did people’s confidence in immortality.  From the time immemorial humans were after the elixir of youth and immortality. A few generations ago it was difficult to survive beyong 50s. Today people well live into their 80s, thanks to the modern medicine and quality of lifestyle. When we temporarily stopped our weekly football match a month back, guys as young as 30 went with a parting note, ‘See you, if alive’. Even the youth couldn’t guarantee their lifespan. The reason was the virus had a bad impact on people with respiratory and liver issues and both of them are guaranteed in modern cities. Last week I saw my father, he was pretty sure this pandemic was certainly from the Book of Revelations. People has gone on to predict the end of the worlds. 


If lifespan was a worry, imagine the situation of people having to spend day in and out for weeks with people who they can barely stand. Work life was a means to escape from their own house for many. Now they have to spend their days in closed rooms with people bound only by legal contract. The worst affected is women who had to stand their in-laws. I have spoken to people who nearly hit the depressive button. The first few days recipes from Youtube and other crafts helped them trudge through. Then came different challenges with a hashtag and quizzes. In a couple of weeks the fountain of creativity goes dry.


The idea of capitalism and free market has taken a serious rattle thanks to the virus. Informal labour sector has been India’s greatest blessing. The millions of unaccounted and cheap labour oiling the giant wheels of Indian industry are not covered by any security. The people greatly affected by them were from this sector. We literally saw a huge human crises, which literally stared back at us and laid bare the ‘Indian growth story’. Many millions have been literally pushed into poverty during this lockdown and Government has no verifiable data for its utility schemes to reach them. Moving up the ladder there are chances of lay-offs in sectors catering to US and Europe. Salary revisions will be minimal and many investments will sour. 


We have also learnt that free will associated with capitalism will not help the humanity survive. Consumption has to be checked. We may have to minimize consumption and let go of many luxuries. But again there are many who lived off the luxuries. I haven’t seen the guy who irons my clothes and I wonder how he makes his living. The supermarkets gave you a ‘sense of choice’ and literally put out so many small traders out of business. The old Khirana shops have come back to prominence as people have to wait for hours to get into a ‘supermarkets’


The coming days we may have to adjust to the long queues, lesser human contact and common gatherings. The human civilization has turned a curve

The God definition

I was born a good 5 years before Babri Masjid happened. The reason why I say this is to give you an idea of timeline of growth of religious fundamentalism and my age. In fact I believe our generation was the gang who grew up with rise of religious fundamentalism.

My parents like million other Malayalis migrated to Gulf for making their dough. Dough was easy to churn out back then as there was no tax, no ‘hangouts to chill’ and good currency conversion. So if you had planned it well, you could retire peacefully and happily by the time you are in your mid 40s. 

Apart from oil Gulf was also a fertile land for the Wahabi version of Islam. You could practice any religion, provided that was within authorized spaces and you didn’t get over enthusiastic about spreading the good news. Getting into a Arab jail was a nightmare as the legal support is almost nil and was expensive, if any.

In the same manner the Christian schools had chapels in their schools here, the schools had a place of worship for the Muslims. The Muslim kids would go for their namaz while we sat silently in class. 

The Churches there were more ‘spirited’, thanks to the minority feeling. We had like 4 worship services every week and to be frank the Christian kids were more well versed in Bible than the ones in India. So from a very young age we had this deep rooted awareness of ‘the only true way’ to salvation. I was also torn in confusion by the Word which asked us to go out to the ends of the World and preach his good word.

And then one day, between the interval of one teacher going out and the next one coming in, I got into a argument with a Muslim friend of mine on ‘the real true God’ Another Christian friend joined in and the debate went on in loud decibels. Today I wouldn’t have indulged in such stupidity. But back then you were innocent, stupid and unmindful of the consequences.

That is when Mr. Rashid, the tall, lanky, dark and handsome Physics teacher (literally) jumped into his class. Mr Rashid was one of the favourites in the school for his characteristic wit and simple method of teaching. He didn’t fail to notice the noise and after the class settled down enquired what the matter was. 

We told him the matter of argument. He sat down, lost deep in thought. We stood there expecting a lashing. Evn then I wouldn’t have mind it as it was for ‘his kingdom’.

Rashid asked the Muslim student what his idea was

“La Illaha il Allah” He condensed his all argument in a sentence

“What does that mean”

“There is no God but Allah”

“What does Allah mean”

“God”

“In other words, there is no God but God. God is not defined by religion”

With that simple words he amplified the scope of ‘God’ and those words still stays with me even after 20 odd years.

There was this another teacher, Mr Khalid, who developed an idea of starting business. He partnered with a friend and put all his life savings into wholesale trading of fruits and vegetables. He was a very nice and affable man with a broad smile which was as attractive as the cologne he wore. Unfortunately the partner cheated him of all his life savings and left off.

The school management was kind enough to let him join back. He was broken in mind. But the spirits never wavered. The guy seemed to have lost his mind and decided teaching God was much more essential than school curriculum. He started teaching us heaven and hell in his usual affable spirits and we kids enjoyed the class for the theatrics and the fact that we needn’t ‘learn’ them. He acted out how he will be carrying us into paradise in his own hands (roughly the way Hanuman carried the mountain).

Soon matters got out of  hands. He started taking lectures on heaven and hell for hours altogether and wouldn’t let the other teachers get in after his hours. He then decided he ought to give us sex education and began lewd description of body organs (which we enjoyed ofcourse). The school management had to kick him out eventually.

Today I can’t help but wonder, if the roles have reversed in our society. Crazy men have gained more access to our space. Religion has encroached philosophy, literature, music and science. Spiritual gatherings are crowded when science halls are empty.

ഓട്ടോ സവാരി

When the  right and wrong is no longer black or white

രാവിലെ ഇറങ്ങിയപ്പോ ഫ്ലാറ്റിന്റെ മുന്നിൽ കിടക്കുന്നു ഓട്ടോ. ഓട്ടോയിൽ കയറിയിട്ട് കുറേ നാളായി. അതിലേറെ നാളായി ബസ്സിൽ കയറിയിട്ട്. സ്വന്തമായി വണ്ടി ആയി കഴിഞ്ഞപ്പോ മടി. വണ്ടി കാത്തു നില്ക്കാനും പിന്നെ ചില്ലറയുടെ പേരിൽ വഴക്കുണ്ടാക്കാനും. UBER സൗകര്യം വന്നപ്പോ അങ്ങനെ ഒരു ഉപകാരമായി. എത്ര കത്തിയാണെങ്കിലും Decimal കണക്കിനു പൈസ എടുക്കും. വില പേശി വില കളയണ്ട.

ഇന്നെന്തായാലും യൂബർ എടുത്തില്ല. ഓട്ടോ എടുത്തു നേരെ വിട്ടു. ഓട്ടോയിൽ കയറി കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത് നല്ല കളർഫുൾ ഓട്ടോ. ഓടിക്കുന്നതു ഒരു ചേച്ചിയും. ആദ്യമായാണ് 'ഷീ' ഓട്ടോയിൽ കയറുന്നത്. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് ഒരു conversation തുടങ്ങി.

ആദ്യം സിറ്റിയിലെ traffic പിന്നെ സ്വന്തം വിശേഷങ്ങൾ

'എത്ര നാളായി ചേച്ചി?'

ഒരു ക്ഷണത്തിന് കാത്തിരുന്ന പോലെയവർ തുടങ്ങി.

'ചേട്ടനൊപ്പം തട്ടുകടയായിരുന്നു. പിന്നെ ചേട്ടന് കാൻസർ പിടിപ്പെട്ടു.

ആദ്യം RCC കൊണ്ടുപോയി. അവിടുന്ന് 'അമൃത'യ്ക്ക് refer ചെയ്തു. 65 ലക്ഷം രൂപയുടെ സർജറി വിധിച്ചു.

അതിനൊപ്പം ഡോക്ടർ ഒരു T&C കൂടി വച്ചു.

സർജറി കഴിഞ്ഞ് രോഗിയെ ജീവനോടെ കിട്ടാൻ പത്ത് ശതമാനം സാധ്യതയേ ഉള്ളൂ

അഥവാ ജീവൻ കിട്ടിയാലും അത് കിടക്കയിൽ തന്നെ ജീവിച്ച് തീർക്കണം.

സർജറിയ്ക്ക് വീടും കൈയിലുള്ള പണ്ടവും പണയം വച്ചു. സർജറി വിജയിച്ചു.

സ്വർണ്ണം ബാങ്ക് കൊണ്ടുപോയി. വീട് ജപ്തിയായി. പിന്നീട് കരുണ തോന്നി ബാങ്ക് settlement എത്തി. 

ഞാൻ ചോദിച്ചു 'അമ്മ' സഹായിച്ചില്ലേ

'ഉവ്വ, 25000 രൂപ കിഴിവ് തന്നു '

പക്ഷേ ഈ കഥ തീർന്നില്ല. പുള്ളിയ്ക്ക് ആഴ്ചയിൽ 2 dialysis വേണം, വില കൂടിയ മരുന്നുകളും. City corporation ഒരു ഓട്ടോ വാങ്ങി കൊടുത്തു.

ഇവർക്ക് ഒരു മകളായിരുന്നു. നല്ല മിടുക്കി. CA ആയിരുന്നു സ്വപ്നം. Fees കൊടുക്കാൻ കാശില്ലാതെ മനസ്സുമടുത്തു ആ മകള് തൂങ്ങി ചത്തു.

ആ സ്ത്രീ ഇങ്ങനെ ഉപസംഹരിച്ചു ' നാഥനെ കിട്ടി, മകളെ നഷ്ടമായി '

ആ ഓട്ടോയിൽ ഇരുന്നു ഞാനാലോചിച്ചു ഒരു  സാധാരണ കുടുംബത്തിൽ ജനിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെ പഠിപ്പിക്കുന്നത് (അല്ലെങ്കിൽ വളർത്തുന്നത് ) കല്യാണം കഴിപ്പിച്ച് 'വിടാനാണ് '

ജീവിതത്തിൽ ഇത് വരെ കാണാത്ത ഒരാൾ അവളുടെ identify ആയി മാറുന്നു. ആ identity നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ പിന്നെ അവൾ തന്നെയില്ല.

ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഞാനൊരു 500 രൂപ കൊടുത്തു

'അയ്യോ ഇതെന്തിനാ സാറേ '

' സിംപതിക്കല്ല. ഈ അനുഭവത്തിനാണ്. വച്ചോളൂ'

ദു:ഖ വെള്ളി

ആധുനിക ലോകത്തിൻ്റെ ചരിത്രത്തിലാദ്യമായിരിക്കും ക്രിസ്ത്യാനികളെല്ലാവരും കതകുകളടച്ച് വീട്ടിൻറുളളിലിരുന്ന് ക്രിസ്തുവിൻ്റെ കഷ്ടാനുഭവം അയവിറക്കുന്നത്. ലോക ചക്രവർത്തിമാർക്ക് സാധിക്കാതിരുന്ന സംഗതി ഒരു ചെറിയ കീടത്തിന് സാധിക്കുന്നു.

ലോകമെമ്പാടുമുള്ള വലിയ വലിയ, ചരിത്ര പ്രസിദ്ധമായ പള്ളികൾ ഇന്ന് ഉറങ്ങി കിടക്കും.

കഷ്ടപ്പാടുകളിൽ നിന്ന് സഭ സമൃദ്ധിയിലേക്ക് പോയപ്പോൾ ക്രിസ്തുവിൻ്റെ കഷ്ടാനുഭവം re-Create ചെയ്യാൻ പാടുപ്പെട്ടത് പള്ളീലച്ഛന്മാരാണ്. കഷ്ടാനുഭവം നടക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഉയർപ്പിൻ്റെന്നു തട്ടാൻ പോകുന്ന ആടുമാടുകളെയും ഇറക്കാൻ പോകുന്ന കള്ളിനെയും ഓർത്തിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞാടുകളെ എന്തു പറഞ്ഞാണ് കഷ്ടങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കേണ്ടത്.

ഈ അവസ്ഥ ഒരു വിധം പരിഹരിച്ചത് Mel Gibson ആണ്. Passion of the Christ കാണിച്ചു കുറച്ചു കണ്ണുന്നീർ ശേഖരിക്കാൻ സഭയ്ക്ക് സാധിച്ചു.

എൻ്റെ ചെറുപ്പത്തിലെ ദു:ഖവെള്ളി കത്തോലിക്ക സഭയിലായിരുന്നു. കയ്പു വെള്ളവും കുരിശിൻ്റെ വഴിയും മുതിർന്നവർക്ക് reserved ആയിരുന്നു. ഒന്നു മുതിരാൻ വേണ്ടി ആഗ്രഹിച്ചു.

അവസാനം മുതിർന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോ കൂടെ പുതിയ ജോലികളും കിട്ടി. പള്ളിക്കകത്തെ ബഞ്ചുകൾ ഹാശാ ആഴ്ചയിൽ വെളിയിൽ കൊണ്ട് നിക്ഷേപിക്കേണ്ട ജോലി 'യുവജന'ത്തിൻ്റേതായിരുന്നു. കാരണവന്മാർ പറയുന്ന പോലെ വീട്ടുമുറ്റത്തെ കരിയില കുനിഞ്ഞെടുക്കാത്ത ഞങ്ങൾ ബഞ്ചുകൾ വെളിയിലിടും.

ദു:ഖവെള്ളിയുടെ പ്രധാന കായികാഭ്യാസമാണല്ലോ കുമ്പിടൽ. അതിന് അത്യാവശ്യം നല്ല തിരക്കാണ്, തിങ്ങി കൂടിയാണ് കുഞ്ഞാടുകൾ നില്ക്കുന്നത്. കുമ്പിട്ട് തളർന്നവസാനം മുന്നേ നില്ക്കുന്ന ആളുടെ കാലിൻ്റെ വെള്ള ചുംബിക്കും.

വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു പോകുംതോറും തിരക്ക് കൂടി വന്നു. ബഞ്ചു പിടിക്കാൻ ആളും കുറഞ്ഞു. എനിക്കാണെങ്കിലിതിനോട് താത്പര്യവും കുറഞ്ഞു. ബഞ്ചു പിടിക്കാൻ ബംഗാളികൾ വന്നു. ഞാൻ പള്ളിയുടെ പിറകിലേക്കു മാറി.

കയ്പു വെള്ളത്തിന് പകരം കഞ്ഞിയും പയറും പച്ചമാങ്ങ അരിഞ്ഞു മുളകു sauce ൽ മുക്കിയ ഒരു കൂട്ടും ( അച്ചാർ എന്ന് പറയാം)

ഹറാംപിറപ്പ്

Lockdown കാരണം വീട്ടിൽ അടച്ചുമൂടിയിടപ്പെട്ട വിവാഹിതരുടെയും അവിവാഹിതരുടെയും വിനോദമാണ് chatting. അതിൽ കുറച്ചു ഇക്കിളി elements ഉണ്ടെങ്കിൽ സന്തോഷം.

അങ്ങനെ കിട്ടിയ ഒരു കുട്ടിയാണ്. വളരെ യഥാസ്തിതിക മുസ്ലീം കുടുംബിനി. പ്രധാന hobbies ആണ് നിസ്കാരം, ഹജ്ജ്, പരദൂഷണം.

യഥാസ്ഥിതികർക്ക് ഒരു പ്രത്യേകത ഉണ്ട്. എത്ര സ്വന്തം choice ആണെന്ന്പ റഞ്ഞാലും അകത്ത് നല്ല frustrated ആണ് ഭൂരിഭാഗവും. നമ്മൾ അവർടെ സൈഡിൽ നിന്ന് ഒന്നു ഇളക്കിവിട്ടാൽ എല്ലാമിങ്ങു പോരും.

ഞാനീ പറഞ്ഞ ആൾക്ക് വർഷങ്ങളായി കുട്ടികളില്ല. പിന്നെ ചറപറാന്നു 3 എണ്ണമിങ്ങു പോന്നു.

ഞാനിതിൻ്റെ രഹസ്യം ചോദിച്ചു

'എല്ലാം അല്ലാഹുവിൻ്റെ കരുണ'

ഞാനൊന്നൂടെ ഇളക്കി

'ഇസ്ലാം വിശ്വാസ പ്രകാരം ഒരേ ഒരു position allowed ഉള്ളൂ. ബാക്കി ഒക്കെ ഹറാം ആണ്

എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി ഹദിത്ത് നോക്കിയിരുന്നാ കാര്യങ്ങൾ നടക്കില്ല.

അതു കൊണ്ട് ഞാൻ രണ്ടു കല്പിച്ച് കാര്യങ്ങൾ 'കൈയിലെടുത്തു'

(കൈ എന്നത് വായെന്നും വായിക്കാം. Reader's discretion)

Moral of the story : ആവശ്യാനുസരണം ഹറാം ഹരമാക്കണം

Movie Review - കെട്ട്യോളാണെൻ്റെ മാലാഖ

മലയാളം സിനിമയിൽ പണ്ട് ഒരു popular genre ഉണ്ടായിരുന്നു. അതായത് തന്നിഷ്ടക്കാരിയായ ഒരു സ്ത്രീ. Fashionable dress ധരിക്കും, kitty parties പോകും, ഇടയ്ക്ക് അല്പം Feminism പറയും. പക്ഷേ climax ൽ ഭർത്താവ് ചെകിട്ടത്ത് ഒരടി കൊടുക്കുന്നതോടെ 'നന്നാവും'.

ഇത്തരം Regressive frame ൽ നിന്നു മലയാള സിനിമ ചെറിയ കാലയളവിൽ ബഹുദൂരം സഞ്ചരിച്ചു എന്നു നമുക്ക് ധൈര്യമായി പറയാം. അതും 'കെട്ട്യോളാണെന്റെ മാലാഖ'  കാണുമ്പോൾ വളരെ ഉറപ്പിച്ചു പറയാം.

ഒരു Patriarchial and claustrophobic agrarian Community ടെ കഥ ഒരു 'വരത്തന്റെ ' കണ്ണുകളിൽ കൂടി പറഞ്ഞ കഥയായിരുന്നു വരത്തൻ. എന്നാൽ ഈ സിനിമ കുറച്ചു കൂടെ aesthetic and realistic ആയി തോന്നി. The movie also showed how a innocent and innocuous young guy can be capable of violence and rape.

The director exhibited his capability in subtley and aesthetically telling a few things to the Malayali audience. Especially the plight of a youngster in his total sex illiteracy even though he was brought up in a family consisting of four sisters. There was also this minor, parallel plot of a father trying to 'secure' the future of his daughter by sending her off to nursing course.

I'm not plunging into any further post mortem on the technical or creative side of the movie except that it is a very good piece of work. But it will be unfair on my part of I don't mention a few things related to the ideology which I found to be slightly unscientific and regressive.

The protagonist is, rather happily, brought up in a religious and rigid social setup in a agrarian society where the rules are governed by the dictats of religious beliefs. The irony is even when he belongs to a close knit community, they fail to address his basic sexual insecurity when he confides it openly.

The incident, marital rape, which is center of the movie occurs in the same period when a 'family retreat' is being held at the church.

My problem is the path through which the director takes the issue from there on. The boldness in presenting such a subject gives way to religious dogma and rhetorism. How does a woman find solution in the very social setup that abuse her? Rather than a solution it is the normalization of abuse. Every religion survives by promoting patriarchal hegemony. Women are taught to 'adjust' (the normalized term for bearing torment).

Cinema, as a progressive medium, should not promote regressive ideology in any form.